Tuesday, 07 maja 2024

Rozglądnij się dookoła. Spróbuj przyjrzeć się temu, co cię otacza. Weź głęboki oddech i spróbuj poczuć zapach powietrza. Właśnie w tym otoczeniu, właśnie teraz zaczynasz swoje spotkanie z Bogiem.

J 16,5–11
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Teraz idę do Tego, który Mnie posłał, a nikt z was nie pyta Mnie: «Dokąd idziesz?» Ale ponieważ to wam powiedziałem, smutek napełnił wam serce. Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Paraklet nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, to poślę Go do was. On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu – bo nie wierzą we Mnie; o sprawiedliwości zaś – bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie – bo władca tego świata został osądzony”.

Świat wokół nas, nasze relacje, to, jacy sami jesteśmy, nierzadko staje się dla nas źródłem niepokoju, napięcia lub strapienia. W takich sytuacjach czujemy czasem, jakby Bóg był daleki, niedostępny lub nieobecny. To właśnie ta duchowa samotność jest pustynią, w której może działać Duch Święty, Paraklet, czyli obrońca i pocieszyciel. Pomyśl chwilę o takich pustynnych przestrzeniach w tobie, w których może rozgościć się Duch Pocieszyciel.

Zgodnie z zapewnieniem Jezusa Paraklet, który broni i pociesza, ma nas pouczyć o trzech fundamentach naszej wiary. Po pierwsze, że to nie prawo, ale relacja z Jezusem jest najważniejsza. Po drugie, że przez Jego misję na ziemi i w odejściu do Ojca On nas usprawiedliwił. Wreszcie po trzecie, że to zły duch podlega sądowi. Jak twoje serce reaguje na te prawdy?

Jezus kieruje dzisiejsze słowa do swoich uczniów. Duch, którego im posyła, uzdalnia ich do głoszenia pocieszenia całemu światu. Do kogo ty dziś możesz zanieść podobne pocieszenie?



Zostań jeszcze chwilę w takiej otwartości na działanie Ducha Pocieszenia, jakiej doświadczyłeś podczas tej modlitwy.  

Chwała Ojcu…